همین امروز شما ملاحظه کنید؛ در یک کشورى در شرق آسیا – در میانمار – هزاران انسان مسلمان دارند کشته میشوند، دارند فدا میشوند، بر اثر تعصب، بر اثر جهالت – اگر نگوئیم دستهاى سیاسى در خود همین مسئله وجود دارد؛ فرض کنیم همان طور که ادعا میشود، بر اثر تعصبهاى دینى و مذهبى است – مدعیان دروغین حقوق بشر لب تر نمیکنند.
همان هائى که براى حیوانات دل میسوزانند، همانهائى که اگر در جوامعى که مستقل از آنها هستند، وابسته‌ى به آنها نیستند، کوچکترین بهانه‌اى پیدا کنند، صد برابر آن را بزرگ میکنند، اینجا در مقابل کشتار یک عده انسان بى‌گناه، بى‌دفاع، زن، مرد، کودک، سکوت میکنند؛ توجیه هم میکنند! این، حقوق بشر اینهاست؛ حقوق بشرِ منقطع از اخلاق، منقطع از معنویت، منقطع از خدا. میگویند اینها میانمارى نیستند؛ خب، گیرم نباشند – البته دروغ میگویند، سیصد چهارصد سال است که اینها در آنجا زندگى میکنند؛ آنطور که به ما گزارش میشود – باید کشته شوند؟!
همین حالت در طول سالهاى متمادى در همان کشور و در کشورهاى مجاور، از سوى غربى‌ها، بخصوص از سوى انگلیس، نسبت به همان مردم وجود داشته. پدر این مردم را درآوردند؛ هرجا پا گذاشتند، جز فساد و نابودى حرث و نسل – همان طور که خداى متعال در قرآن میفرماید – کارى نکردند. بله، براى اینکه بازار محصولات پیدا کنند، بازارهائى را آراسته کردند؛ مردم را با محصولات جدید آشنا کردند، براى اینکه تجارت خودشان را رونق بدهند. این تمدن، منقطع از معنویت و قرآن است.
داعیه‌ى ما ایجاد تمدنى است متکى به معنویت، متکى به خدا، متکى به وحى الهى، متکى به تعلیم الهى، متکى به هدایت الهى. امروز اگر یک چنین تمدنى را ملتهاى اسلامى – که بحمداللَّه بسیارى از ملتهاى اسلامى بیدار شده‌اند و به پا خاسته‌اند – بتوانند پایه‌گذارى کنند، بشر سعادتمند خواهد شد. داعیه‌ى جمهورى اسلامى و انقلاب اسلامى این است؛ ما دنبال یک چنین تمدنى هستیم. این را شما جوانهاى عزیز به خاطر بسپارید، این را شاخص و معیار قرار بدهید.
اینجا میانمار است قتلگاه مسلمانان
چند هفته ای بیشتر نمی گذرد که برخی رسانه های محلی به ویژه از کشورهای اندونزی و مالزی خبر از کشتار و نسل کشی مسلمانان در غرب میانمار می دهند. این گزارش ها کم کم با تصاویری از صحنه های جنایت و کشتار در این منطقه همراه شده که به آسانی از طریق اینترنت قابل دریافت است.
مطلب حاضر درمورد اینکه ابعاد فاجعه تا کجاست و شمار کشته شدگان چقدر است، همان اخباری را روایت می کند که کم و بیش از طریق رسانه های مختلف اعلام شده است.
اما، درمورد تبعیض های باور نکردنی که دولت نظامیان میانمار متوجه حدود یک میلیون نفر از مسلمانان استان راخین در غرب این کشور کرده، حرف های جدیدی در اینجا آمده است؛ مسلمانان ضمن اینکه از خدمات عمومی محروم هستند، حق مالکیت بر زمین هم ندارند و حتی نمی توانند به مسافرت بروند!
به هرحال، به نظر می رسد که مسلمانان میانمار قربانی یک شرایط سیاسی ویژه شده اند؛ نهاد نظامی از سر اجبار می خواهد قدرت را به نهادهای دموکراتیک واگذار کند و دراین بین، می خواهد با اعلام وضعیت فوق العاده در ایالت راخین، توجهات را از خود به جای دیگر منحرف کند. آمریکا نیز ولع سرمایه گذاری در میانمار را دارد و بقیه مسائل حاشیه ای محسوب می شوند، هرچند پای کشتار فجیع هزاران انسان در میان باشد.
در شرایطی که همه نگاه های غرب به سوریه است و رسانه های اصلی تحولات این کشور را لحظه به لحظه پوشش می دهند و تلاش می کنند صحنه های غیر واقعی و معمولی را به عنوان خبرهای داغ به طور مستقیم و غیر مستقیم پخش کنند، درگوشه دیگری از قاره کهن آسیا تحولاتی درحال وقوع است که علی رغم وجه خبری پر رنگی که دارد، هیچ حساسیتی را درکسی برنمی انگیزد و اگر برخی رسانه های محلی و پایگاه های اینترنتی نبودند شاید اصولاً کسی از این وقایع دلخراش مطلع نمی شد.
از لحاظ مکانی، وقایع درجایی رخ می دهند که به جغرافیای غرب مربوط نمی شود؛ از لحاظ نژادی این وقایع مربوط به مردمی است که پوست شان چندان شفاف نیست؛ از لحاظ زمانی و سیاسی کشتار مسلمانان میانمار درست موقعی به وقوع می پیوندد که این کشور به آغوش غرب و دنیای دموکراتیک برگشته است و با پوشش دادن گزارش های نابهنجاری چون نسل کشی مسلمانان نباید این پیوند نو را کدر کرد.
اما خوشبختانه مدتی است که با ورود اینترنت به خانواده ها انحصار رسانه ای قدرت های بزرگ غربی در هم شکسته است و هم اکنون بسیاری از مردم دنیا از آنچه درمیانمار می گذرد مطلع شده اند.
و دراین مورد نیز مثل موارد دیگر، رسانه های اصلی بالاخره مجبور می شوند وقایع میانمار را پوشش دهند.
چیزی که هم اکنون در غرب میانمار جریان دارد، درگیری نیروهای دولتی با شورشیان و افراد مسلح نیست؛ بلکه تعدادی از گروه های مسلح که از بودائیان افراطی هستند، تحت حمایت و مدیریت نیروهای دولتی، مردم را در خانه هایشان مورد هجوم قرار می دهند و به زنان و کودکان هم رحم نمی کنند.
ایالت راخین در سواحل غربی میانمار در حال حاضر شاهد پاک سازی نژادی تمام عیار هست، مثل چیزی که در میانه دهه ۱۹۹۰ در بوسنی و هرزگوین جریان داشت و یا صهیونیست ها در حق فلسطینی ها انجام داده اند.
هیچ بعید نیست که در مورد مسلمانان میانمار هم مثل فلسطین و بوسنی معامله پشت پرده ای میان غرب و دولت نظامیان میانمار صورت گرفته باشد، اما فعلا این در حد یک گمانه است و در این رابطه سندی وجود ندارد.
اکنون مسلمانان میانمار احساس می کنند که این عالم برای آنها تنگ است و در نظام خلقت زیادی محسوب می شوند؛ اگر با قایق به بنگلادش فرار کنند، پذیرفته نمی شوند چون دولت داکا می گوید گنجایش پذیرش بیش از ۳۰۰ هزار آواره میانماری را ندارند. اگر به تایلند بگریزند، به دریا برگردانده می شوند تا بر اثر گرسنگی و تشنگی بمیرند و یا امواج اقیانوس آنها را ببلعد. به همین خاطر، در سرزمین مادری خود می مانند و منتظر مرگ می نشینند؛ مرگی که یا به دست بودائیان متعصب و تحریک شده رقم می خورد و یا بر اثر خشم طبیعت، باران ها و گردبادهای موسمی و بیماری های واگیر و خطرناک از راه می رسد.
به هر حال، برای اینکه نسبت به ماجرا شناختی داشته باشیم و ریشه ها و جوانب بحران را درک کنیم و از تحولات جاری سیاسی در میانمار باخبر شویم، این کشور را از جنبه های سیاسی و تاریخی مورد توجه قرار می دهیم و در ارتباط با شرایط اجتماعی و قومیتی این کشور بررسی می کنیم. هر چند دستیابی به شناخت کامل تر بحران جاری در میانمار، نیازمند تحقیقات گسترده تر و جدی تر است، ولی اصل در اینجا (و در هر کار ژورنالیستی) سرعت در اطلاع رسانی و رعایت اختصار است.
ویژگی های جغرافیایی، تاریخی و سیاسی
کشور «برمه» که از اواخر دهه ۱۹۸۰ «اتحادیه میانمار» خوانده می شود، دومین کشور وسیع با ۶۷۸ هزار و ۵۰۰ کیلومتر مربع وسعت در جنوب شرق آسیاست. این کشور از شمال شرق با جمهوری خلق چین، لائوس در شرق، تایلند در جنوب شرق، بنگلادش در غرب و هند در شمال غرب همسایه است.
قدرت در میانمار در اختیار «شورای ملی نظم و قانون» است که ۱۹ عضو دارد و رئیس آن رهبر کشور است. این شورا البته متشکل ازنظامیان است و رئیس جمهور (تین سن) نیز خود سابقا ژنرال بوده است. در سال ۱۸۲۴ برمه توسط بریتانیا اشغال و ضمیمه حکومت هند شد. این کشور در سال ۱۹۴۸ از استعمار بریتانیا رهایی یافت و در سال ۱۹۶۲ در این کشور یک کودتای نظامی رخ داد. از آن زمان تاکنون نظامیان بر این کشور حاکم هستند.
در سال ۱۹۸۸ مردم علیه نظام دست به تظاهرات زدند. اما با دستگیری هزاران معترض و شکنجه مخالفان، این اعتراضات سراسری سرکوب شد.
در ماه مه سال ۱۹۹۰ دولت پس از حدود ۳۰ سال نخستین انتخابات آزاد را برگزار کرد و در این انتخابات حزب «اتحاد ملی برای دموکراسی» تحت رهبری خانم «آنگ سان سوچی» توانست ۳۹۲ کرسی از مجموع ۴۸۹ کرسی مجلس را تصاحب کند. اما دولت نظامی پس از مشاهده شکست حزب خود، این انتخابات را باطل کرد. نظامیان حاکم در سال ۱۹۸۸ دانشگاه ها را تعطیل کردند و هنوز نشانی که مبنی بر باز کردن آنها باشد، وجود ندارد.
در سال ۲۰۰۸ گردباد «نارجیز» میانمار را درنوردید. دولت نیز با ممانعت از رسیدن کمک های بین المللی به اقلیت های غیربودایی (مسلمانان و مسیحی ها) مرگ شمار زیادی از آنها را رقم زد.
از لحاظ اقتصادی نیز میانمار چوب و موادمعدنی غنی دارد، ولی به دلیل ارتباطات ضعیف، زیرساخت سنتی و شورش های مکرر در داخل، میانمار توسعه چندانی نکرده و جزو کشورهای توسعه نیافته است و هم اکنون حدود ۸۰ درصد نیروی کار این کشور در بخش کشاورزی فعالیت دارد.
جمعیت میانمار را از ۵۰ میلیون تا ۵۴ میلیون نفر اعلام می کنند که تنها ۲۴ درصد آنها ساکن شهرها هستند. حدود ۶۸ درصد مردم میانمار بودایی هستند و برخی منابع این رقم را تا ۸۹ درصد هم ذکر می کنند. مسلمانان و مسیحیان اقلیت های مذهبی این کشور محسوب می شوند. دولت در سال ۱۹۸۲ تابعیت مسلمانان را لغو کرد و آنها را تحت فشار قرار داد به طوری که تا سال ۱۹۹۲ حدود ۳۰۰ هزار مسلمان مجبور به مهاجرت از کشور شدند.
در سال ۲۰۱۱ دولت میانمار تحت فشارهای داخلی و خارجی مجبور شد که به برگزاری انتخابات آزاد تن دردهد. خانم «آنگ سان سوچی» نیز پس از ۲۴ سال از حبس خانگی آزاد شد و اخیرا به غرب رفت و جایزه صلح نوبل که قبلا برنده شده بود را دریافت کرد.
اکنون حزب سوچی (اتحاد ملی برای دموکراسی) اکثریت کرسی پارلمان را در اختیار دارد. در جلسه هفته گذشته پارلمان سرمایه گذاری خارجی و اصلاحات اقتصادی مورد بررسی قرار گرفت.
خانم «هیلاری کلینتون» نیز دو هفته قبل به میانمار رفت و در دیدار با «تین سین» رئیس جمهور این کشور، وعده داد که سرمایه گذاران آمریکایی را روانه میانمار کند.
سیاست آمریکا در مورد میانمار (و دیگر کشورهای جنوب شرق آسیا) این است که خود کنترل اقتصادی و سیاسی این کشور را در دست بگیرد و میانمار را در مقابل چین قرار دهد؛ سیاستی که دولت به شدت غربگرای آتی تحت رهبری سوچی و حزبش، آن را محقق خواهد کرد.
زبان فارسی
در ایران کمتر کسی می داند که تا زمان هجوم بریتانیا در سال۱۹۳۶زبان رسمی مردم مسلمان ایالت راخین میانمار زبان فارسی بوده است. در واقع روهینگیا تنها قومی است که در شرق دور به زبان فارسی صحبت می کند. این مسئله در نگاه نخست کمی عجیب به نظر می رسد، ولی با کمی تأمل می توان علت آن را دریافت؛ اول اینکه همان طور که ذکر شد، مردم این قوم به دست ملاحان و تجار ایرانی (و عرب) مسلمان شده اند و این گرایش به اسلام از همان قرن نخست هجری شمسی آغاز شده است. لذا، طبیعی است که مردم روهینگیا طی قرن های متمادی به فرهنگ و زبان فارسی گرایش پیدا کنند.
دلیل دوم، به تحولات شبه قاره هند مربوط می شود؛ تا سال های پس از جنگ جهانی دوم مناطق کل شبه قاره از جمله کشورهای پاکستان، هند و بنگلادش یک واحد سیاسی را تشکیل می داده اند و همان طور که می دانیم زبان فارسی سال ها در این منطقه زبان مسلط بوده است. به خاطر وجود چنین پیوندی است که حافظ شیرازی ربط همین معنا و مصداق را در شعر ذیل منعکس می کند:
شکر شکن شوند همه طوطیان هند
زین قند پارسی که به بنگاله می رود
پیوند میان ایالت راخین میانمار و بنگلادش و هند آن قدر قوی بوده است که استعمار انگلیس این ایالت را در چارچوب سیاسی کمپانی هند قرار می دهد.
اما، در مورد مذهب مردم راخین باید گفت که به احتمال قریب به یقین آنها شیعه نیستند، چرا که ایرانی ها زمانی دست به گسترش اسلام در شبه قاره و میانمار زده اند که خود سنی مذهب بوده اند.
سرزمین اقلیت ها
در این سرزمین نه چندان وسیع ۱۳۵ اقلیت قومی و مذهبی زندگی می کنند که مسلمانان با چهار درصد جمعیت بعد از بودایی ها قرار می گیرند و پس از مسلمانان نیز مسیحی ها قرار دارند.
در مورد شمار جمعیت بودائیان آمار دقیقی در دست نیست و در برخی منابع این میزان تا ۶۸ درصد آمده است.
مسلمانان تنها اقلیتی نیستند که در میانمار به رسمیت شناخته نشده اند و دولت این کشور از میان ۱۳۵ گروه قومیتی، تنها ۱۰۰ اقلیت را به رسمیت می شناسد. اما چیزی که اهمیت دارد این است که در قیاس با مسلمانان، اندازه دیگر اقلیت ها تقریبا ناچیز است، به هر حال تا یک سوم جمعیت این کشور را اقلیت ها تشکیل می دهند. برخی از آنها سال هاست که با ارتش می جنگند و شماری از این اقلیت ها هم درگیر تولید موادمخدر هستند.
نظامیان خود را ضامن وحدت ملی می دانستند و طی دهه های اخیر از این طریق سلطه خود را بر مردم توجیه می کردند.
نظامیان توانستند با بسیاری از شورشیان آتش بس کنند ولی قرارداد صلحی را با آنها امضاء نکردند و شورشیان هم اسما خود را متحد حزب «ان.ال.دی» (اتحاد برای دموکراسی) می دانستند. حزبی که فروردین گذشته به ساختار سیاسی میانمار بازگشت. خانم سوچی و دوستانش اکنون ۴۲ کرسی پارلمان را در اختیار دارند.
گروه های اقلیتی که تاکنون خود را در جبهه سوچی قرار می داده اند، الآن می گویند حزب خانم سوچی متعلق به جریان اکثریت جامعه است نه اقلیت ها، و لذا این حزب نمی تواند درباره حفظ منافع اقلیت ها به آنها تعهد واقعی بدهد.
چگونگی آغاز بحران
ابتدا در ماه مه (۱۱ اردیبشهت تا ۱۱ خرداد) گذشته ۱۱ مسلمان بی گناه به دست نظامیان کشته می شوند. پس از آن خبری منتشر می شود مبنی بر اینکه یک زن بودایی مورد هتک حرمت سه مرد مسلمان قرار می گیرد و کشته می شود. این سه مرد دستگیر می شوند و یک نفر از آنها در زندان نظامیان می میرد و دو نفر دیگر اعدام می شوند.
در ماه ژوئن (۱۱ خرداد تا ۱۱ تیر) یک اتوبوس حامل مسلمانان مورد حمله بودائیان قرار می گیرد. این بار یک بودایی می میرد. متعاقب آن بودائیان به مناطق مسلمان نشین در استان راخین حمله می برند و حدود ۲۰۰۰ واحد مسکونی را به آتش می کشند.
روز دهم ژوئن (۲۱ خرداد) آقای «تین سین» رئیس جمهور میانمار در استان راخین وضعیت فوق العاده اعلام می کند. حملات بودائیان تندرو به مسلمانان از این پس تحت حمایت ارتش آغاز می شود؛ ۱۰۰۰ نفر از مسلمانان بی گناه کشته، ۵۰۰ نفر زخمی و ۳۰۰ نفر ربوده شدند. این کشتارکماکان ادامه دارد. ولی از آنجا که دولت به هیچ خبرنگاری اجازه حضور در منطقه راخین را نمی دهد، کسی از ابعاد فاجعه باخبر نیست.
اکنون درمورد گستردگی کشتار و تخریب در ایالت راخین خبرهای ضد و نقیضی به گوش می رسد که البته نمی توان آنها را تأیید کرد؛ به عنوان مثال شمار کشته شدگان مسلمان بیش از ۵۰هزار نفر ذکر می شود که احتمالاً کمی اغراق آمیز است. البته تصاویری که در اینترنت قرار گرفته است، صحنه های دلخراشی را روایت می کنند. کشتار فجیع زنان و کودکان خردسال و یا نمایش صدها جسد سوخته شده در محوطه یک مدرسه از جمله این صحنه ها و تصاویر است.
در یک مورد از حملات ارتش میانمار که منابع اندونزیایی آن را گزارش کرده اند، بالگردهای ارتش سه فروند از قایق آوارگان مسلمان فراری را هدف قرار داده اند. درمورد سرنوشت سرنشینان این قایق ها و شمار آنها گزارشی نرسید. احتمال می رود که همه این آوارگان در آب های اقیانوس هند کشته شده باشند.
ابعاد فاجعه
شبه نظامیان تندروی بودایی که «ماگ» خوانده می شوند، در نخستین حملات خود بیش از ۲۰روستا و ۱۶۰۰منزل را ویران کردند و تحت حمایت کامل مأموران و نظامیان دولتی بومیان روهینگیا را از منازل شان راندند.
شمار آوارگان از ۹۰هزار نفر تا ۳۰۰هزار نفر اعلام شده است. شیخ «عبدالمعروف» یکی از رهبران دینی میانمار در ارتباط با عمق مظلومیت هموطنان مسلمان خود گفت: مسلمانان برمه در سایه سکوت کشورهای مسلمان کشتار می شوند. هیچ ملتی تاکنون این گونه در میان این درجه از خونسردی و سکوت بین المللی و بی خیالی سرکوب نشده بود!
شمار زیادی از مسلمانان آواره هم اکنون در اردوگاه های مناطق مرزی نزدیک به بنگلادش به سر می برند، اما از ظلم نظامیان میانمار و خشم طبیعت در امان نیستند؛ از یک طرف گرسنگی، باران های موسمی و بیماری های واگیر آنها را آزار می دهد و از طرف دیگر، نظامیان مردم مسلمان را مورد ضرب و شتم قرار می دهند، به زنان در جلوی چشم دیگران تجاوز می کنند و هر کسی را که دلشان می خواهد به قتل می رسانند.
دولت میانمار همچنین دستور داد که مسلمانان حق ندارند مسجد بسازند و یا مساجد قدیمی خود را بازسازی کنند. نیروهای دولتی با استناد به همین قانون، نزدیک به ۷۲مسجد را ویران کردند.
سکوت رسانه ای
ابعاد فاجعه رافین هرچقدر باشد، باید مثل سایر مناطق جهان مورد توجه و پوشش رسانه ها قرار بگیرد. اما به چند دلیل درمورد مسلمانان مظلوم غرب میانمار رخ نداده است: یک مورد آن را که قبلاً ذکر کرده ایم، به سیاست حکومت نظامیان و ممانعت از حضور خبرنگاران در منطقه برمی گردد.
علت دیگر، همسویی این سرکوب با منافع غربی ها است؛ آنها در چارچوب یک سیاست جهانی هدفمند، اسلام هراسی را در همه جا تبلیغ می کنند و کشتار میانمار در اصل، یکی از محصولات همین اسلام هراسی است. لذا، نه تنها نسبت به آن حساسیتی از خود نشان نمی دهند، بلکه قلباً از این واقعه خوشحال هم هستند.
مورد سوم به بازگشت آمریکا و شرکت های آمریکایی مربوط می شود؛ اخیراً و درپی تحولات دموکراتیک در میانمار، «هیلاری کلینتون» وزیر خارجه آمریکا به میانمار رفت و با رئیس جمهور این کشور دیدار کرد. کلینتون در این سفر وعده داد که شرکت های آمریکایی سرمایه گذاری های گسترده ای را در این کشور بکنند. این سرمایه گذاری ها قطعاً نوعی گشایش در اقتصاد درحال رکود آمریکا محسوب می شود و البته اعتراض به کشتار مسلمانان، ممکن است این فرصت تازه را از آمریکایی ها بگیرد. ضمن اینکه پاکسازی و سرکوب مسلمانان به نفع آمریکا هم هست و کاخ سفید در نبود آنها می تواند موقعیت خود را در میانمار بهتر تثبیت کند.
اهداف ژنرال ها
دامن زدن به بحران در ایالت راخین و سرکوب شدید مسلمانان در شرایط انتقال قدرت این گمانه را تقویت می کند که ژنرال های حاکم با این اقدام خود اهدافی را احتمالاً در سر دارند.
طبق تحلیل نشریه «اکونومیست» نظامیان در این رابطه سه هدف دارند: اول اینکه می خواهند خانم سوچی را با مخاطبان داخلی و خارجی درگیر کنند؛ دوم، می خواهند اهمیت و جایگاه خودشان را در مملکت داری به رخ سوچی و چهره های غیرنظامی بکشند و بگویند که کشورداری چندان هم آسان نیست. نظامیان در اثبات و به رخ کشیدن همین توانایی خود، در ایالت راخین وضعیت فوق العاده اعلام کرده اند. نهایتاً برای انحراف توجهات از جنگ قدرت میان خود و مخالفان به جاهای دیگر و خصوصاً به جدال دولت با شورشیان استان راخین.
فشارها و تبعیض ها
سازمان ملل مسلمانان روهینگیا را جزو تحت آزارترین اقلیت های جهان طبقه بندی کرده است.
در زیر به برخی از ظلم ها و ستم هایی که در حق این مردم روا داشته می شود و نهادهای رسمی بین المللی از جمله سازمان ملل آنها را اعلام کرده است، اشاره می گردد:
¤ رژیم میانمار از صدور کارت هویت برای مسلمانان امتناع می کند و به همین خاطر این مردم نمی توانند در داخل کشورتردد کنند. علاوه بر آن، دولت برای مسلمانان گذرنامه صادر نمی کند و لذا آنها از مسافرت های خارجی محروم هستند؛
¤ تحصیل در دانشگاه ها برای مسلمانان ممنوع است؛
¤ مسلمانان نمی توانند در ادارات دولتی استخدام شوند؛
¤ زنان مسلمان زیر ۲۵ سال و مردان زیر ۳۰ سال از ازدواج کردن محروم هستند و پس از ازدواج نیز نمی توانند بیش از دو فرزند داشته باشند؛
¤ آنها اغلب برای بیگاری (کار اجباری) برده می شوند و از آنها به زور اخاذی می شود؛
¤ خدمات عمومی مثل خدمات بهداشتی و آموزش و پرورش از مسلمانان روهینگیا دریغ می شود و بی سوادی در میان آنها تا ۸۰ درصد است و در واقع، هیچ نهادی وجود ندارد که مشابه دولت آنها را سرپرستی نماید؛
¤ بالغ بر ۴۰ هزار نفر از کودکان روهینگیا در غرب میانمار به این خاطر از هرگونه تحصیل و سفر و… محروم هستند که والدین مسلمان آنها بدون اجازه دولت ازدواج کرده اند و خودشان جزو فرزندان سوم و یا چهارم هستند. این کودکان شناسنامه ندارند؛
¤ مقررات منع آمد و شد و محروم بودن از حقوق اساسی و معمولی دیگر را نیز باید بر این فهرست افزود؛
¤ این مسلمانان حق مالکیت بر زمین را نیز ندارند. این آزارها و شرایط ضدانسانی بسیاری از بومیان روهینگیا را وادار می کند که از زادگاه خود به سمت کشورهای بیگانه مثل بنگلادش، تایلند و مالزی بگریزند، اما اغلب جان خود را از دست می دهند و یا به جای اول بازگردانده می شوند.
پیشینه مسلمانان
در میانمار رسماً اینطور تبلیغ می شود که مسلمانان از مهاجران خارجی هستند و بومی این کشور نیستند. طبق این تبلیغات رسمی و بی پایه، مسلمانان طی دوران استعمار انگلیس از خارج (خصوصاً از هند و بنگلادش) به این سرزمین آمده اند.
«تین سین» رئیس جمهور میانمار اخیراً گفته است مردم روهینگیا چون اهل میانمار نیستند یا باید این کشور را ترک کنند و یا در اردوگاه های مرزی و زیرنظر سازمان ملل به سر برند.
خارجی بودن مسلمانان میانمار ادعایی نیست که فقط نظامیان و این ژنرال سابق و رئیس جمهور فعلی آن را بر سر زبان می آورند، بلکه مخالفان دولت و از جمله خانم «آنگ سان سوچی» نیز هم ادعا را دارند.
اما تاریخ چیز دیگری می گوید؛ مردم ساکن سواحل غربی مثل مسلمانان کشورهای مالزی و اندونزی توسط تجار عرب و یا ایرانی به اسلام گرویدند و اسلام از همان قرن نخست هجری شمسی وارد ایالت راخین شده است. علاوه بر آن، اگر مهاجرتی هم صورت گرفته باشد، مربوط به همان دوران است و به دو قرن اخیر حتی مربوط نمی شود.
واکنش ها
دور تازه اذیت و آزار مسلمانان میانمار از زمستان سال گذشته شروع شده است وطی این مدت جنایات نظامیان بعضاً گزارش می شد. ولی طی یک ماه اخیر در کنار بعضی از پایگاه های اینترنتی رسانه های اندونزی، مالزی و شبه قاره تحولات ایالت راخین را پوشش می دادند. کارشناسان و اساتید دانشگاه های این کشورها نیز در گفت وگو با رسانه ها ابعاد این مسئله را آشکار می کردند. کم کم تلویزیون های پاکستان و ایران هم کشتار مردم مسلمان میانمار را پوشش دادند و حاصل این فعالیت رسانه ای، واکنش های توده ای و شخصیت های مذهبی و سیاسی به رخدادهای میانمار بود.
با این حال، هنوز رسانه های تأثیرگذار بیین المللی مثل «سی ان ان»، «بی بی سی» و «الجزیره» در قبال تحولات غرب میانمار ساکت هستند.
اللهم عجل لولیک الفرج
لبیک یا خامنه ایی
نظرات شما عزیزان:
